Sakrament Bierzmowania
Bierzmowanie jest sakramentem dojrzałości w wierze. W sakramencie tym Chrystus daje nam swego „Pocieszyciela”, Ducha Świętego, który jest również Duchem Prawdy i Miłości. Dlatego pisze Apostoł Paweł: „Kto nie ma Ducha Chrystusowego, ten do Niego nie należy” (Rz 8,9).
Sakrament Bierzmowania wraz z chrztem świętym i Eucharystią należy do sakramentów wtajemniczenia chrześcijańskiego. Przyjęcie tego sakramentu jest wskazane dla dopełnienia łaski chrztu świętego.
Potwierdzają to działania samych Apostołów: "Kiedy Apostołowie w Jerozolimie dowiedzieli się, że Samaria przyjęła słowo Boże, wysłali do niej Piotra i Jana, którzy przyszli i modlili się za nich, aby mogli otrzymać Ducha Świętego. Bo na żadnego z nich jeszcze nie zstąpił. Byli jedynie ochrzczeni w imię Pana Jezusa. Wtedy, więc wkładali Apostołowie na nich ręce, a oni otrzymywali Ducha Świętego” (Dz 8,14-17).
Skutkiem sakramentu bierzmowania jest więc wylanie Ducha Świętego, takie, jakie niegdyś stało się udziałem Apostołów w dniu Pięćdziesiątnicy. To właśnie przez to w bierzmowanym następuje wzrost i pogłębienie łaski chrzcielnej.
Sakrament Bierzmowania:
- Zakorzenia głębiej w Bożym synostwie;
- Ściślej jednoczy z Chrystusem;
- Pomnaża dary Ducha Świętego;
- Udoskonala więź z Kościołem;
- Udziela specjalnej mocy Ducha Świętego do szerzenia i obrony wiary słowem i czynem, do mężnego wyznawania imienia Chrystusa oraz do tego, by nigdy nie wstydzić się Krzyża, na którym cierpiał i umarł Nasz Zbawiciel.
Zwyczajnym szafarzem tego sakramentu jest biskup. Może go przyjąć każdy ochrzczony, który nie był jeszcze bierzmowany i żyje według nauki Kościoła świętego.
Dary Ducha Świętego, które bierzmowany otrzymuje przysposabiają władze duszy, uzdalniając je do przyjmowania natchnień od Boga.
Analiza poszczególnych darów Ducha Świętego uświadamia, że każdy z nich z osobna i wszystkie razem mogą być uznane za jedno z podstawowych źródeł chrześcijańskiego optymizmu.
Za sprawą daru rozumu człowiek osądza wszystko w świetle wiary. Ożywiony darem rozumu człowiek ocenia sprawy tego świata tak, jak sam Bóg. Otrzymuje tym samym impuls optymizmu, który chroni go przed popadnięciem w smutek i rozpacz wobec zła, jakie dostrzega w świecie. Głębia tego optymizmu jest równocześnie dla człowieka obroną przed nawet najmniejszą obrazą Boga.
Z kolei pod wpływem daru rady człowiek odróżnia, co należy czynić, a czego należy unikać. Duch Święty za sprawą tego daru uzdalnia do przekazywania prawdy o Bogu tym, którzy jej ciągle poszukują. Jest to zarazem impuls poczucia bezpieczeństwa i optymizmu, który rodzi się w sercu człowieka pod wpływem pójścia za dobrą radą od Ducha Świętego - powierzenia się całkowicie Bożej opiece.
Dar umiejętności jest nadprzyrodzonym usposobieniem umysłu do uchwycenia i przeniknięcia tajemnic wiary, głębokiego sensu zawartego w słowach Chrystusa. Duch Święty pozwala dostrzegać Boga i czerpać radość z całego stworzonego świata. Dar umiejętności kształtuje życie ludzkie według zamysłów Bożych, a człowieka napełnia optymizmem w spojrzeniu w stronę czekającej go przyszłości.
Mądrość to z kolei dar, poprzez który Duch Święty udziela człowiekowi pociechy Bożej. Człowiek odczuwa radość serca wynikającą z ogarnięcia go przez Ducha Świętego. Dusza pozostająca pod działaniem tego daru znajduje radość jedynie w Bogu. Przyjemności tego świata stają się małowartościowe, a życiowy optymizm budowany jest na wartościach przekraczających ramy przemijającej doczesności.
Poprzez dar pobożności Duch Święty sprawia, że człowiek przyjmuje w stosunku do Boga postawę dziecka wobec kochającego go Ojca. Dar ten napełnia człowieka ufnością wobec Boga właśnie, jako Ojca. Pod jego wpływem znika przerażenie i lęk, a duszę napełnia optymizm, będący synonimem łączności stworzenia ze swoim Stwórcą.
W darze męstwa Duch Święty usposabia człowieka do znoszenia nawet najtrudniejszych doświadczeń i podejmowania najszlachetniejszych czynów z miłości ku Bogu. Człowiek odczuwa radość, gdy z miłości do Boga potrafi znieść cierpienia fizyczne i moralne; gdy nie załamuje się pod ich wpływem, lecz pielęgnuje w sobie ducha chrześcijańskiego optymizmu.
Bojaźń Boża stawia człowieka wobec Boga w pełnej otwartości i pokorze, właściwej stworzeniu w obliczu swego Stwórcy. Duch Święty działając poprzez dar bojaźni zakorzenia w sercu tę pokorę, której człowiek nie jest zdolny posiąść przy pomocy jedynie swoich ludzkich sił. W ten sposób odczuwa radość dziecięcego uzależnienia od Boga, będąc świadomym swych słabości. Tego rodzaju radość i optymizm nie zagłuszają jednak w człowieku koniecznej troski o to, aby swym postępowaniem nie obrazić Boga.
Przygotowanie do bierzmowania ma na celu doprowadzenie chrześcijanina do głębszego zjednoczenia z Chrystusem oraz do większej zażyłości z Duchem Świętym, Jego działaniem, darami i natchnieniami. W ten sposób przygotowuje go do podjęcia misji Apostoła – świadka i głosiciela Ewangelii, a także stara się w nim wzmocnić poczucie przynależności zarówno do Kościoła powszechnego jak i wspólnoty parafialnej.
Jakie znaczenie dla naszego zaangażowania się w życie Kościoła ma Duch Święty udzielany w sakramencie bierzmowania? (Zob. Dz 4,1-22)
Udzielany nam przez zmartwychwstałego Chrystusa w sakramencie bierzmowania Duch Święty, nie tylko uświęca nas wewnętrznie, ale ponadto napełnia mocą, abyśmy – jak pierwsi uczniowie Jezusa – działali apostolsko w świecie, przyczyniając się do rozszerzania Kościoła. Apostołowie Chrystusa, napełnieni Jego Duchem, z wielką odwagą głosili Ewangelię, nie zważając na grożące im niebezpieczeństwa, więzienie, kary, chłostę, a nawet śmierć. Duch Święty pomaga przezwyciężyć uczucie strachu i szerzyć z odwagą naukę Chrystusa. Swej mocy udziela On nam w sakramencie chrztu, a przede wszystkim – w sakramencie bierzmowania. Otrzymanej od Ducha Chrystusowego mocy nikt nie powinien w sobie tłumić. Kiedy mamy wypełnić jakieś ważne zadanie, powinniśmy prosić Ducha Świętego o pomoc, o siłę i odwagę.
Dlaczego sakrament bierzmowania przyjmuje się tylko raz w życiu?
Nawet, jeśli ktoś przyjął sakrament bierzmowania niegodnie, czyli w stanie grzechu śmiertelnego, nie udziela się mu go po raz drugi, gdyż – podobnie jak chrzest i kapłaństwo – wyciska on na duszy niezatarte znamię, nazywane charakterem sakramentalnym. Jest więc ważnie przyjętym sakramentem. Przez ten charakter człowiek w szczególny sposób uczestniczy w kapłańskiej, prorockiej i pasterskiej posłudze Chrystusa, jednoczy się ze wspólnotą Kościoła, a równocześnie zobowiązany jest do oddawania Bogu czci. Sakrament bierzmowania zobowiązuje wiernych do aktywnego budowania Kościoła przez głoszenie Ewangelii oraz pracę apostolską, przez udział w sakramentach, a szczególnie w Eucharystii. Sakrament bierzmowania, przyjęty w stanie grzechu śmiertelnego, jest ważny, jednak nie powoduje wzrostu łaski uświęcającej, czyli życia Bożego.
